κάπου εκεί στην Άκρη..

Να πω την αλήθεια, τις καρτ-ποστάλ τις συχαίνομαι.
Όχι γιατί έχω κάτι εναντίον της "πανοραμικής άποψης" - Ίσα ίσα!...
Αλλά, όπως και να το κάνουμε, η ουσία βρίσκεται πάντα στη λεπτομέρεια.

Μια σύντομη στάση στην παραλιακή πόλη Άκκο, στο βόρειο Ισραήλ,
με έκανε να πιάσω την φωτογραφική μου μηχανή και να αφήσω τον καφέ μου να κρυώσει.
Τον πλήρωσα χωρίς καλά-καλά να πιω ούτε μια γουλιά.

Αλλά νομίζω πως ..καλά έκανα.

Νομίζω πως με αυτήν την εικόνα συνοψίζεται η φωτογραφική μου βόλτα στην Παλιά Πόλη της Άκκο. Το αραβικό πράσινο τζαμί, το κωνικό καθολικό μωβ καμπαναριό, το οθωμανικό ρολόι και η ισραηλινή σημαιούλα στην κορυφή. Όσο για την ελληνορθόδοξη εκκλησία, κάπου υπάρχει κι αυτή σε άλλη γωνία που δεν την χώρεσε ο φακός - αλλά, υπάρχει. 

το χωριό Κλιλ : αναρχία με στυλ

Η αλήθεια είναι πως η έννοια "χωριό" στο Ισραήλ είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Αντίθετα με την ελληνική κρατική μηχανή που "βρήκε" έτοιμα χωριά στην ύπαιθρο, το ισραηλινό δημόσιο τα δημιούργησε από την αρχή, με σκοπό να αναπτυχθεί οικονομικά η περιφέρεια αλλά και να βρουν στέγη τα κύματα εβραίων μεταναστών που έρχονταν να εγκατασταθούν μόνιμα στη χώρα. 

Ο οικιστικός προγραμματισμός προέβλεπε τα πάντα και με κάθε λεπτομέρεια, ανάλογα με τον συγκεκριμένο σκοπό του κατά τόπους αναπτυξιακού σχεδιασμού αλλά και του ανθρώπινου δυναμικού που επρόκειτο να εξυπηρετήσει : πολεοδομικός σχεδιασμός, παροχή νερού και ρεύματος, δίκτυο αποχέτευσης, σύνδεση με το οδικό δίκτυο και όλα τα συναφή. Έτσι πάνω-κάτω δημιουργήθηκαν κοινοβιακοί αγροτικοί συνεταιρισμοί κατά τα πρότυπα κομμουνιστικών ιδεωδών (τα λεγόμενα "κιμπούτς") ή άλλες πιο χαλαρές και περισσότερο "καπιταλιστικές" οικιστικές μονάδες με κύριο σημείο αναφοράς τη γεωργία, που ονομάζονται "μοσάβ". 

Κάτι τέτοιο είχαν στο μυαλό τους οι αρμόδιοι, όταν το 1979 παραχωρήθηκαν προς οίκηση ακαλλιέργητες δημόσιες γαίες, για να δημιουργηθεί το Κλιλ - ένα ακόμα αγροτικό "χωριό" στα βόρεια της χώρας, σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα με τον Λίβανο και δέκα χιλιόμετρα ανατολικά από την παραλιακή πόλη Ναχαρία.
Αλλά, όπως διαπίστωσα όταν πήγα, η παλιά καλή συνταγή κάπου ..χάλασε.

το χωριό Κλιλ 

Το Κλιλ δεν θυμίζει σε τίποτα τα κιμπούτς ή τα μοσάβ που είχα επισκεφθεί μέχρι σήμερα.
Η ασφαλτόστρωση υποτυπώδης. Οι πινακίδες γραμμένες στο χέρι. Τα σπίτια διεσπαρμένα πάνω στα όρη και στα βουνά χωρίς ομοιόμορφο αρχιτεκτονικό σχέδιο. Πεζοδρόμια και πάρκινγκ δεν υπήρχαν. Δημόσιος φωτισμός, απών. Δεν υπήρχε ούτε καν ένα έστω μικρό εμπορικό κέντρο -σήμα κατατεθέν της σύγχρονης ισραηλινής κουλτούρας-.
Και όμως, το Κλιλ -υπήρχε, κυριολεκτικά μες στη μέση του πουθενά.

Οι μόλις 1000 κάτοικοί του είναι πολύ περήφανοι για το χωριό τους,
επειδή ακριβώς επέλεξαν οι ίδιοι αυτήν την αυτοαπομόνωση.