Σελίδες

DOC




ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΜΑΡΑΝΤΕΙΟ

Σκηνοθεσία - Παραγωγή : Γαβριήλ Χαρίτος - Νίκος Τζεδάκης
Σενάριο - Συνεντεύξεις : Γαβριήλ Χαρίτος
Μαγνητοσκόπηση : Νίκος Τζεδάκης - Γιώργος Τζεδάκης
Φωτογραφικό υλικό - Επεξεργασία αρχειακού υλικού : Τάνια Φραράκη - Μπαλαμπανίδη
Μοντάζ : Νίκος Τζεδάκης
Μετάφραση στα αγγλικά - Υποτιτλισμός : Στέφανος Ψαρομήλιγκας.
Διάρκεια : 47'  
Ρόδος, 2012

Επικοινωνήστε με τους δημιουργούς στέλνοντας email εδώ




Τον Ιούνιο του 2012 η Αμαράντειος Σχολή , το παλαιότερο ελληνικό δημοτικό σχολείο της πόλης της Ρόδου, συμπλήρωσε εκατό χρόνια ζωής. Ένα σχολείο που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τους Αιγυπτιώτες ευεργέτες της Δωδεκανήσου, Γεώργιο Αμάραντο και την αδελφή του Δέσποινα Αμάραντου, με σκοπό να διατηρηθεί η ελληνική παιδεία και γλώσσα στη Ρόδο, που τότε βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή. 

Το σχολείο έζησε όλες τις περιόδους της νεώτερης Ιστορίας της Δωδεκανήσου. 
Από τις τελευταίες μέρες της μακροχρόνιας Οθωμανικής Κατοχής, ολόκληρη την Ιταλική κατοχή (1912-1947), κατά τη διάρκεια της οποίας απαγορεύθηκε η δημόσια χρήση και διδαχή της ελληνικής γλώσσας -γεγονός ελάχιστα γνωστό στο ευρύ ελληνικό κοινό- μέχρι την Ενσωμάτωση με την Ελλάδα το 1948 και έως το σήμερα. 

Παράλληλα, η Αμαρἀντειος Σχολή έζησε όλες τις τάσεις και τις αλλαγές που γνώρισε η ελληνική κρατική εκπαίδευση μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά, τόσο ως προς τις ποικίλες μεθόδους διδασκαλίας όσο και ως προς τις μεταβολές που γνώρισε η ελληνική γλώσσα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών.

Την ιστορία της Αμαραντείου Σχολής διηγούνται μέσα από τις αναμνήσεις τους τρεις γενιές μαθητών και δασκάλων, ταξιδεύοντάς μας σε ξεχασμένες εποχές. 

Τα πρώτα βήματα της ελληνικής παιδείας στην Δωδεκάνησο, η Ιταλοκρατία και ο ρόλος της Εκκλησίας στον χώρο της εκπαίδευσης, η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με το σύγχρονο ελληνικό κράτος το 1948, η μετάβαση από την καθαρεύουσα στη δημοτική γλώσσα, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δεκαετίας του '80 είναι μερικά από τα σημεία που μας διηγούνται οι Ροδίτες μαθητές και εκπαιδευτικοί. 

Μια ταινία καθαρά Ροδιακή, γυρισμένη με μηδενικό προϋπολογισμό.
Μία ταινία για τη συλλογική μνήμη των κατοίκων του νεώτερου νομού της χώρας μας.
Μια ταινία που μιλάει για απλά πράγματα, που δεν πρέπει να ξεχαστούν.








1 σχόλιο:

Ρούλα είπε...

Είναι αξιοθαύμαστο, πώς χώρεσε η ιστορία της Αμαραντείου Σχολής σε μια ταινία, μέσα από τις αφηγήσεις τριών γενιών. Ανέφερες μηδενικό κόστος και εννοείς φυσικά το χρηματικό. Η ταινία όμως έχει επαγγελματικές προδιαγραφές, με απορρόφησε η αφήγηση, δεν «σκάλωσε» το μάτι μου σε κάτι το ερασιτεχνικό απεναντίας διέκρινα την τελειομανία των συντελεστών. Εὖγε και πάλι εὖγε!