έτσι, χωρίς πρόγραμμα

Η θητεία μου στο μπλόγκινγκ άρχισε τον Φεβρουάριο του 2008.

Η πρώτη μου διαδικτυακή γωνιά βρισκόταν στη διεύθυνση alloukiallou.blogspot.com

Μια γωνιά που αγάπησα, επειδή ακριβώς μέσα απ'αυτήν πειραματίσθηκα αρχίζοντας να ανεβάζω αναρτήσεις "έτσι, χωρίς πρόγραμμα", όπως θα έλεγε η γνωστή στους περισσότερους από σας Μαρία Ρεζάν - μια προσωπικότητα που χαρακτήρισε το ελληνικό ραδιόφωνο στις αρχές της δεκαετίας του '80, στις αρχές τις εφηβείας μου.

Περιέργως πως, όταν άρχισα να ψάχνομαι κι εγώ τι σόι μπλογκ θα ήθελα να φτιάξω, συχνά πυκνά μού ερχόταν στο μυαλό η θρυλική καθημερινή πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή εκείνης της τόσο έμπειρης δημοσιογράφου -η οποία τότε είχε πάρει το ρίσκο να στήσει σε ένα τόσο ..στημένο κρατικό ραδιοφωνικό περιβάλλον μια εκπομπή με την αφοπλιστική παραδοχή ότι βγαίνει στον αέρα "Χωρίς Πρόγραμμα".

"Τι έχω να χάσω; Θα γράφω κι εγώ -έτσι! χωρίς πρόγραμμα", σκεφτόμουνα γράφοντας τις πρώτες εκείνες άχαρες αναρτήσεις μου, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί τις έγραφα, τι ήθελα να αποδείξω και σε ποιόν..

Από την άλλη, κάθε καλοδουλεμένο χόμπυ έχει ανάγκη από μια γερή δόση ψευδαίσθησης.
Διαφωνείτε ; 

Μαρία Ρεζάν -Α' Πρόγραμμα της ΕΡΑ, κάθε πρωί στις 8

Τελικά με τον καιρό κατάλαβα ότι το μπλόγκινγκ, όταν έχει "πρόγραμμα", όταν έχει συγκεκριμένη έτοιμη "ατζέντα" θεμάτων, αργά ή γρήγορα ..πεθαίνει και δεν έχει νόημα να συνεχίσει να υπάρχει. Η ατζέντα κάποια στιγμή τελειώνει, τα θέματα στερεύουν, ο μπλόγκερ αποφασίζει να δώσει στον εαυτό του μια ξεγυρισμένη άδεια διαρκείας -αφού άλλωστε κανείς δεν βρίσκεται να τον πληρώνει για να γράφει τα ίδια και τα ίδια- και μοιραία.. Τέλος.

Η απουσία "προγράμματος" αποδείχθηκε η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να έχω ως μπλόγκερ, επειδή ακριβώς αυτή η απουσία με έκανε να μην βαρεθώ να γράφω αναρτήσεις επί πέντε συναπτά έτη. 

Έτσι, ενώ στην αρχή ασχολήθηκα με τα μπλογκ των άλλων, μετά ασχολήθηκα με την καθημερινότητά μου, ύστερα με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μετά ήρθε το χόμπι της κάμερας και των διαφημιστικών τηλεοπτικών σποτ που προβάλλονταν από την τοπική Δωδεκανησιακή τηλεόραση -και ενίοτε από το Κανάλι της Βουλής, πραγματικά μεγάλη τιμή!- και ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσα αναπάντεχα όμορφα πράγματα μπήκαν στη ζωή μου κυριολεκτικά "απ'το τίποτα", ανοίγοντας τους ορίζοντές μου και εκμηδενίζοντας τις γεωγραφικές αποστάσεις , κι ας βρισκόμουν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη στο νοτιοανατολικό άκρο της χώρας.

Η συνεργασία μου με το ενημερωτικό Αθηναϊκό πόρταλ TheInsider.gr και αργότερα με την ειδησεογραφική ιστοσελίδα New-Deal.gr σε συνδυασμό με το πρωτοφανές για την εποχή trend της τηλεοπτικής και διαδικτυακής προβολής των πολιτιστικών δρώμενων της Ρόδου, της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα - όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά έφεραν τα πάνω-κάτω στη ζωή μου -για να μην αναφερθώ περισσότερο για νέες φιλίες ζωής που αναπτύχθηκαν και συνεχίζουν να με συντροφεύουν.





Κι όλ'αυτά.. "απ'το τίποτα". 
Όλα έγιναν αποκλειστικά μέσα από αυτές εδώ τις ψυχρές ηλεκτρονικές γραμμές, που αν το καλοσκεφτεί κανείς - μια απλή διακοπή ρεύματος, ένας ιός να σου κατσικωθεί στο κομπιούτερ αρκεί για να γίνουν ξανά όλα ένα απόλυτο... Τίποτα.

Κι ό,τι έγινε με μένα και την μπλογκόσφαιρα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν αποκλείεται να έγινε επειδή η Μαρία Ρεζάν, με εκείνη την βαριά μπάσα φωνή της που με ξύπναγε κάθε πρωί στα γυμνασιακά μου χρόνια, είχε διαλέξει εκείνον τον τόσο απλό "Χωρίς Πρόγραμμα" τίτλο για την εκπομπή της. 

Και παρά το ότι δεν πολυσυμφωνούσα ούτε με ό,τι έλεγε, ούτε με τον τρόπο που το έλεγε -πολιτικά μιλώντας πάντα- το σίγουρο ήταν ότι για εκείνη την εποχή αυτό που έκανε ήταν πρωτοποριακότατο. 
Και γι'αυτό τη θυμάμαι με αγάπη αγνή και ..απρογραμμάτιστη.

Πολλά σημαντικά πράγματα και γεγονότα έρχονται απρόσμενα. 

Χωρίς προγραμματισμό, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. 

Και όταν κάτι είναι τόσο δυνατό, τόσο ακατανίκητα απρόβλεπτο, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το αφήσεις να σε πάει όπου θέλει εκείνο -φτάνει να περνάς καλά. 

Κι έτσι ακριβώς έκανα : από τις 2 Φεβρουαρίου 2008 που ανέβασα την πρώτη μου ανάρτηση στο AllouKiAllou μέχρι και την ημέρα που αποφάσισα ότι ο κύκλος του έχει κλείσει, στις 2 Φεβρουαρίου 2013 , κλείνοντας έτσι το.. Πρώτο Μέρος της μπλογκίστικης ζωής μου.

Γιατί το έκανα;

Γιατί είχα βαρεθεί το κόνσεπτ του.

Γιατί είχα βαρεθεί το σαλιγκάρι του -που ομολογουμένως δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο ..πιασάρικο όσο αποδείχθηκε. (Ξέρετε πόσες ζωγραφιές και φωτογραφίες με σαλιγκάρια κάθε μεγέθους και κάθε στάσης μού έχουν χαρίσει μικροί και μεγάλοι αναγνώστες είτε δια ζώσης είτε ηλεκτρονικά; Θα εκπλαγείτε!)

Γιατί είχα βαρεθεί το χρώμα του. 

Είχα βαρεθεί την μοιραία αυτοεπανάληψη της θεματολογίας του. 

Είχα σκυ-λο-βα-ρε-θεί ακόμα και το ίδιο του το όνομα!

Και έτσι, με συνοπτικότατες διαδικασίες, αποφάσισα να πάρω ξανά τα ηνία στο πληκτρολόγιό μου και να ανοίξω το... Δεύτερο Μέρος :

 - σε αυτό που μόλις μπήκατε.

I want Part Two, λοιπόν
που λέει κι ο σύντροφος από πάνω

κι ορίστε, νά'το.