Ιερουσαλήμ, η γαλαντόμα

Χθες ήταν μια από εκείνες τις μέρες που το μόνο που ήθελα να βλέπω ήταν το πάτωμα.

Σας έχει συμβεί κι εσάς; Είμαι σίγουρος.

Εμείς όμως, οι γενημένοι και μεγαλωμένοι σε πόλεις που είναι χωρισμένες στα δύο, σε "νέες" και σε "παλιές", έχουμε τον δικό μας ξεχωριστό τρόπο να αντιμετωπίζουμε τις αναποδιές..

Τι τις έχουμε τις πεπατημένες, λοιπόν;

Μα, για να τις πατάμε!

Εμένα και την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ μας χωρίζουν είκοσι λεπτά ποδαρόδρομος, με το ρολόι.  

Μια πόλη-ανοιχτό μουσείο, που ούτε καν τολμώ να αγγίξω το ιστορικό της παρελθόν, μιας και είναι σίγουρο ότι κάτι σημαντικό θα μου ξεφύγει -και δεν θα τό'θελα. 

Την Ιστορία της λοιπόν, λέω να την αφήσω στη γωνία.

Αρκούμαι στο παρόν της, και βέβαια στην αγχωλυτική της δύναμη, που ποτέ της δεν με πρόδωσε.

Όσες φορές κατέφυγα για να χαθώ στα πέτρινα στενά της, ποτέ δεν μού φάνηκε ίδια. 

Γιατί μπορεί να μένει απαράλλαχτη για αιώνες, αλλά η κάθε μέρα της είναι τόσο διαφορετική, κάθε φορά. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει κι ενώ μεγαλώνει, τελικά δεν γερνάει ποτέ.

Ενώ περνούσα κάθε φορά απ'έξω από το μικροσκοπικό μαγαζάκι του, σήμερα τον πρόσεξα.
Και οι κυρίες περίμεναν υπομονετικά να τους φτιάξει επιτέλους τα παλιά τους τα παπούτσια.
Όλος ο χρόνος δικός τους -και βέβαια δικός του.
Οι τσαγκάρηδες υπάρχουν ακόμα, και στην Παλιά Πόλη ζουν και βασιλεύουν.
Όλα στο χέρι.
Κι άμα θες ετοιματζίδικα και γρηγοράδες, εδώ δεν έχεις καμμιά δουλειά.
  

Αυτή η γωνιά την περασμένη φορά ήταν άδεια.

Χθες όμως, την γέμισε η κυρία με τα ζαρζαβατικά της.

Άπλωσε τις σακκούλες της και περίμενε σεφτέ.

Μάλλον καλά θα πήγε η μέρα της, γιατί μετά από μια ώρα που ξαναπέρασα, μάζευε τις άδειες της σακκούλες και μοίραζε ευχές στον καταστηματάρχη που ..του'κοψε την είσοδο μια μέρα ολόκληρη. 

Ινσαλλά, την άλλη βδομάδα θα ξανάρθει.

Μπορεί νά'ταν μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα, αλλά το καλοκαιρινό κοντομάνικο -απαραίτητο μέσα στην ψησταριά. Εδώ, δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Για τον έλληνα αναγνώστη, ό,τι βλέπει είναι πέρα για πέρα γνωστό. Άμα είχε και κράχτη με μουστάκια απ'έξω, θα έλεγα πως είμαι σε γνώριμα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Μη σας πω ότι ο γύρος μου φάνηκε made in Greece..
Το μόνο που σε συνέφερνε στην εδώ πραγματικότητα ήταν η έντονη αρνίλα..
(..που δεν αντέχω για πολύ)

Φρουτάκι ή γλυκάκι;

Δύσκολη η απάντηση..

Από τη μια, η μυρωδιά του φρέσκου κνάφε στο ταψί.
Από την άλλη ό,τι φρούτο μπορείς να φανταστείς.
Τελικά, χόρτασα.  Και από τη μυρωδιά και από τα χρώματα γύρω μου. 

Έτσι είναι η Παλιά Πόλη.

Σε χορταίνει, σε γλυκαίνει και σου χαμογελά όταν σε βλέπει.

Κι εσύ. πριν φύγεις, της λες κάθε φορά "ευχαριστώ".

Γιατί εκείνη πάντοτε θα υπάρχει για σένα.

Έτσι είναι αυτή.

Γαλαντόμα σαν εκείνες τις παλιές τροφαντές νοικοκυρές που σε κοιτάνε στα μάτια να μαντέψουν τι τραβά η καρδιά σου. μη σου λείψει τίποτα ποτέ.

Αλλά ξεχάστηκα πάλι και φλυαρώ..
Άντε, ελάτε μαζί μου να κάνουμε μια βολτίτσα στα σοκάκια της..

Για δείτε πού σας πάω σήμερα, παλιόπαιδα!

... και δεν τελειώσαμε! 

σας έχω κι άλλα..