μια μικρή Βιέννη στην Ιερουσαλήμ

Άμα δεν σου το ψιθυρίσουν σιγά σιγά στ'αυτί, δεν το βάζει ο νους σου.

Κι εγώ, όταν το πρωτοάκουσα, να πω την πικρή μου αλήθεια , δεν το πολυπίστευα..

"Μια Βιέννη μέσα στην Ιερουσαλήμ;!..

...δεν είμαστε καλά! πλάκα μου κάνετε!"

Κι όμως! 

Το λένε Austrian Hospice -"Αυστριακό Πανδοχείο" στα ελληνικά - και η θέση του μέσα στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ  είναι τόσο κεντρική που ..δεν την πιάνει το μάτι σου.
Via Dolorosa 37. 
Διαπιστώνοντας μάλιστα εκ των υστέρων τη θέση του μέσα στη μέση του κέντρου του θορυβώδους -και ολίγον χαώδους-αραβικού τομέα, πραγματικά τσαντίστηκα με τον εαυτό μου, που με έπιασα τόσο μα τόσο ..αδιάβαστο.

Το Αυστριακό Πανδοχείο δεν ονομάσθηκε τυχαία έτσι.

Κατά τα πρότυπα άλλων χριστιανικών δογμάτων -με πρώτο και καλύτερο το πρώτο διδάξαν Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων που με τα πολλά μοναστήρια του είχε λύσει το πρόβλημα της διαμονής των ορθόδοξων προσκυνητών στους Αγίους Τόπους- έτσι και οι καθολικοί και προτεστάντες πολίτες της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας έπρεπε κι εκείνοι να έχουν ένα μέρος που θα εξασφάλιζε σε προσιτές τιμές τη διαμονή τους και όσο γινόταν πιο κοντά στον Ναό της Αναστάσεως. 

Έτσι, και μάλιστα παρά το ότι δεν είχε σταθεί δυνατόν να βρεθεί κατάλληλο ακίνητο στον χριστιανικό τομέα της πόλης, το Αυστριακό Πανδοχείο έζησε δόξες από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του το 1858 μέχρι και την αποχώρηση των Οθωμανών από τους Αγίους Τόπους.

Με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, τα πράγματα άλλαξαν.
Πρώτα οι Γάλλοι και ύστερα  οι Βρετανοί φρόντισαν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους στην αυστριακή πολιτική στην Ευρώπη ..κατασχέτοντας το ακίνητο που ανήκε στο Αυστριακό Δημόσιο και από πανδοχείο το μετέτρεψαν αρχικά σε ορφανοτροφείο και μετά σε νοσοκομείο που λειτουργούσε έως και μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. 

Τελικά -κι ας ακούγεται σήμερα αστείο- το .."συγχωροχάρτι" τόσο προς την Αυστρία όσο και προς το ίδιο το κτήριο δόθηκε μόλις το 1985. Το Αυστριακό Πανδοχείο επέστρεψε σε χέρια αυστριακά, αποκτώντας ξανά τον προορισμό για τον οποίον είχε κτισθεί. Ανακαινίσθηκε μάλιστα την περασμένη δεκαετία και μετατράπηκε σε ένα ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο με προσιτές τιμές, όχι μόνο για προσκυνητές αλλά και για όλον τον κόσμο. Πολύ γρήγορα μάλιστα, έγινε μόνιμο στέκι "ψαγμένων" ευρωπαίων τουριστών, κάθε λογής ξέμπαρκων expats αλλά και Ισραηλινών, που κατακλύζουν το cafe του κάθε Σάββατο πρωί.

Ομολογώ πως όλ'αυτά τα ανακάλυψα πολύ πρόσφατα.

Υπακούοντας πιστά στις φήμες, κατάφερα και εντόπισα το σοκάκι εκείνο που κάπου σε μια γωνιά θα έβρισκα κάτι σκαλιά και κάπου παραδίπλα ένα ..κουδούνι πόρτας και μετά, λέει, θα περίμενα υπομονετικά ώσπου να μου ανοίξουν.

Και μετά, λέει, θα έτριβα τα μάτια μου..

Δεν επρόκειτο περί πλάκας!  

Άντε, ήρθε η ώρα να πατήσετε το play για να μπούμε μέσα παρέα : 

Ο ορισμός του πολιτισμικού σοκ.

Όχι, δεν μιλώ για την Γερμανίδα καλόγρια στο Ταμείο (αυτό πες ότι μετά από κάποιους μήνες εδώ στην Ιερουσαλήμ δεν θα μου φαινόταν περίεργο). Ούτε καν το βιεννέζικο βαλς που ακουγόταν από τα ηχεία (αναμενόμενο τρόπον τινα).

Αυτά που δεν μπορώ να ξεπεράσω μέχρι σήμερα ήταν εκείνο το χαρακτηριστικό σηματάκι του καφέ Julius Meinl (ναι, αυτός ο τύπος με το φέσι στο κεφάλι, που το μόνο σίγουρο είναι πως θα τον βρεις σε κάθε καφετέρια απ'άκρη σ'άκρη της Αυστρίας -εγγυημένο αυτό!). Εκείνη η αυστριακή ντοπιολαλιά που ακουγόταν γύρω μου, που με γύρισε πίσω μακριά, σε όμορφες παιδικές αναμνήσεις (τι καλά που ήταν όλα τότε!). Το χαρακτηριστικό ταχυδρομικό κουτί των "Αυστριακών ΕΛΤΑ" με την φοβερή ταμπέλα απ'έξω να γράφει (άκουσον άκουσον!) "Ανατολική Ιερουσαλήμ" και να περιμένει κάποιον παχουλό αυστριακό ταχυδρόμο να κατεβαίνει από τις χιονισμένες Άλπεις. Εκείνη η γραβάτα με μοτίβο τον.. Φραγκισκανικό σταυρό (!!), που πουλιόταν από δίπλα από την ρεσεψιόν σε τιμή ευρώ...

Τι να σας πω δηλαδή.. 

Μπερδεύτηκα!

Όχι, σνίτσελ δεν έφαγα, υπακούοντας ξανά στις επίμονες φήμες που λένε πως το πραγματικό Βιεννέζικο Σνίτσελ δεν υπάρχει πουθενά αλλού εκτός από την ίδια την Βιέννη -και τέρμα!

Ἐδωσα όμως μια ευκαιρία στην Sacher Torte, και δεν απογοητεύτηκα.

Και ξέρετε πόσο νόστιμη ήταν;
Μμμμ...
Δεν έχετε ιδέα!